ΠΡΟΣΩΠΟ

Ο Δημήτρης Μαρκής (1936-2021) γεννήθηκε στη Λέσβο και μεγάλωσε στην Αθήνα, όπου από νεαρή ηλικία ρίχτηκε στο «κουρμπέτι» της σκληρής ζωής. Έχοντας να παλέψει από μικρό παιδί ενάντια στις αντίξοες περιστάσεις λόγω φτωχικής καταγωγής, αγωνίστηκε να μετατρέψει την ύλη της ζωής του («το παιδί της σαλαμούρας») σε πνεύμα («φιλόσοφος της Κυψέλης»). Έτσι, ως εργαζόμενος μαθητής αποφοίτησε από το Ζ Νυχτερινό Γυμνάσιο Παγκρατίου. Σπούδασε φιλοσοφία, κλασική φιλολογία και κοινωνιολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και πήρε το διδακτορικό (promotion) και το καθηγητικό του δίπλωμα (habilitation) από το Πανεπιστήμιο της Φρανκφούρτης.

Διετέλεσε καθηγητής του Πανεπιστημίου της Φρανκφούρτης, καθηγητής Φιλοσοφίας στο Τμήμα Διεθνών Ευρωπαϊκών Οικονομικών και Πολιτικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, πρώτος εκλεγείς πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης και επισκέπτης καθηγητής του Πανεπιστημίου του Tübingen. Υπήρξε μαθητής του Adorno και συγκαταλέγεται στους αναθεωρητικούς εκπροσώπους της κριτικής θεωρίας. Παρουσίασε αξιόλογο, διεθνές αναγνωρισμένο έργο, εστιασμένο στα πεδία της μεταφιλοσοφίας, της φιλοσοφίας της γνώσης και της πολιτικής φιλοσοφίας.

Τα κυριότερα βιβλία του είναι:
Quine und das Problem der Übersetzung, Alber-Broschur 1979
Protophilosophie, Shurkamp 1980
Έλλογος κατακραυγή, Σμίλη 1990
Υπό την σκιάν του Πλάτωνος, Στάχυ 1996
Το τέλος της σοφίας, Στάχυ 1999
Η κατασκευή της Ευρώπης, Κριτική 2000
Η πάλη των αξιών στον αιώνα της παγκοσμιοποίησης, Κριτική 2002
Μαθήματα εισαγωγής στη φιλοσοφία, Πολύτροπον 2005
Ερμηνευτική της μεταφιλοσοφίας, Παπαζήσης 2007