Βιβλίο
Joseph Epstein
Μετάφραση: Ελεάννα Πανάγου
Ευθύνη Σειράς: Χάρης Βλαβιανός
Αθήνα
Νεφέλη
Αριθμός Έκδοσης: 1
2005
σ. 170
Σχήμα: 17χ12
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-211-777-4
Γλώσσα πρωτοτύπου: αγγλικά
Τίτλος πρωτοτύπου: Envy: The Seven Deadly Sins
Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα 4
Περιέχει Βιβλιογραφία
Κυκλοφορεί
Τιμή: 13.04€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 28-12-2005)
Φθόνος
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα
Τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα
Joseph Epstein
Μετάφραση: Ελεάννα Πανάγου
Ευθύνη Σειράς: Χάρης Βλαβιανός
Αθήνα
Νεφέλη
Αριθμός Έκδοσης: 1
2005
σ. 170
Σχήμα: 17χ12
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-211-777-4
Γλώσσα πρωτοτύπου: αγγλικά
Τίτλος πρωτοτύπου: Envy: The Seven Deadly Sins
Τα Επτά Θανάσιμα Αμαρτήματα 4
Περιέχει Βιβλιογραφία
Κυκλοφορεί
Τιμή: 13.04€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 28-12-2005)
Περίληψη:
Όταν ρωτήθηκα αν θα μ' ενδιέφερε να γράψω ένα βιβλίο για τη σειρά του Oxford University Press πάνω στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, η αλαζονεία, η λαιμαργία και η απληστία είχαν ήδη ανατεθεί σε άλλους συγγραφείς. Θα μπορούσα, λοιπόν, να επιλέξω ανάμεσα στην οργή, την οκνηρία, τη λαγνεία και το φθόνο. Η λαιμαργία, μού φαινόταν δελεαστική, επειδή είμαι ένας λεπτός που μέσα του -για να αντιστρέψω το γνωστό σχόλιο του Cyril Connolly- υπάρχει ένας χοντρός που προσπαθεί να δραπετεύσει. Με τραβούσε, επίσης, η οκνηρία, με την οποία μια νευρική ιδιοσυγκρασία -είμαι ένας άνθρωπος που δεν τον χωράει ο τόπος, ή μάλλον είμαι της σχολής "κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα"- ποτέ δεν μου επέτρεψε να ασχοληθώ μ' έναν σταθερό και αφοσιωμένο τρόπο· και η ιδέα να ασχοληθώ επαγγελματικά με την τεμπελιά -αν και ήταν απρόσιτη για μένα στη ζωή- έμοιαζε να είναι ένα πάρα πολύ ελκυστικό θέμα προς διερεύνηση. Η λαγνεία, λυπάμαι που το αναφέρω, ήταν εντελώς εκτός συζήτησης. Πέρα από κάποια ηλικία -και φοβάμαι ότι την έχω φτάσει πια- το υπερβολικό ενδιαφέρον για τη λαγνεία μοιάζει ανάρμοστο, για να μην πούμε αισχρό, στον άνθρωπο. Όχι· τελικά, όπως ίσως και αρχικά, ήμουν για τον φθόνο προορισμένος.
Όταν ρωτήθηκα αν θα μ' ενδιέφερε να γράψω ένα βιβλίο για τη σειρά του Oxford University Press πάνω στα επτά θανάσιμα αμαρτήματα, η αλαζονεία, η λαιμαργία και η απληστία είχαν ήδη ανατεθεί σε άλλους συγγραφείς. Θα μπορούσα, λοιπόν, να επιλέξω ανάμεσα στην οργή, την οκνηρία, τη λαγνεία και το φθόνο. Η λαιμαργία, μού φαινόταν δελεαστική, επειδή είμαι ένας λεπτός που μέσα του -για να αντιστρέψω το γνωστό σχόλιο του Cyril Connolly- υπάρχει ένας χοντρός που προσπαθεί να δραπετεύσει. Με τραβούσε, επίσης, η οκνηρία, με την οποία μια νευρική ιδιοσυγκρασία -είμαι ένας άνθρωπος που δεν τον χωράει ο τόπος, ή μάλλον είμαι της σχολής "κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα"- ποτέ δεν μου επέτρεψε να ασχοληθώ μ' έναν σταθερό και αφοσιωμένο τρόπο· και η ιδέα να ασχοληθώ επαγγελματικά με την τεμπελιά -αν και ήταν απρόσιτη για μένα στη ζωή- έμοιαζε να είναι ένα πάρα πολύ ελκυστικό θέμα προς διερεύνηση. Η λαγνεία, λυπάμαι που το αναφέρω, ήταν εντελώς εκτός συζήτησης. Πέρα από κάποια ηλικία -και φοβάμαι ότι την έχω φτάσει πια- το υπερβολικό ενδιαφέρον για τη λαγνεία μοιάζει ανάρμοστο, για να μην πούμε αισχρό, στον άνθρωπο. Όχι· τελικά, όπως ίσως και αρχικά, ήμουν για τον φθόνο προορισμένος.