ΤΙΤΛΟΣ

Στο συγκεκριμένο βιβλίο, ο Φράνσις Φουκουγιάμα κάνει την πληρέστερη και πιο κατανοητή καταγραφή της νεοσυντηρητικής αντίληψης σχετικά με το ρόλο και τη θέση της Αμερικής στα παγκόσμια πράγματα, καθώς επίσης και στους τομείς στους οποίους έχει υπερεπεκταθεί σε βαθμό καταστροφικό. Oυσιαστικά, υποστηρίζει μια αμερικανική εξωτερική πολιτική που θα έχει μεγαλύτερη επίγνωση των ορίων της αμερικανικής ισχύος, θα είναι λιγότερο εξαρτημένη από το στρατό και θα σέβεται περισσότερο τα συμφέροντα και τις απόψεις των λοιπών χωρών και τους νεοεμφανιζόμενους διεθνείς κανόνες και θεσμούς.

Η κριτική του Φράνσις Φουκουγιάμα για τον πόλεμο στο Ιράκ προκάλεσε ρήξη στις σχέσεις του με τους νεοσυντηρητικούς φίλους εντός και εκτός της κυβέρνησης Μπους. Στο παρόν βιβλίο εξηγεί το πώς η κυβέρνηση Μπους απέτυχε στην άσκηση της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αποφασίζοντας να εισβάλει στο Ιράκ. Πρώτον, η κυβέρνηση λανθασμένα έκανε κυρίαρχο δόγμα της εξωτερικής της πολιτικής τον προληπτικό πόλεμο. Επιπλέον, εκτίμησε εσφαλμένα την παγκόσμια αντίδραση στην άσκηση της «καλοπροαίρετης ηγεμονίας». Και, τελικά, απέτυχε να εκτιμήσει τις δυσκολίες που συνεπάγεται ο επηρεασμός της κοινωνικής συμπεριφοράς σε μεγάλη κλίμακα, υποτιμώντας έτσι σε μεγάλο βαθμό τις δυσκολίες της δημιουργίας μιας επιτυχούς δημοκρατικής διακυβέρνησης στο Ιράκ.
Ο Φουκουγιάμα εξετάζει επίσης τους ισχυρισμούς των επικριτών της κυβέρνησης Μπους περί νεοσυντηρητικής κυβερνητικής ατζέντας, που επιβλήθηκε στην εξωτερική της πολιτική κατά την πρώτη τετραετία. Παρακολουθώντας την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ιστορική διαμόρφωση των διαφόρων ρευμάτων του νεοσυντηρητισμού από τη δεκαετία του ’30 μέχρι και σήμερα, ο Φουκουγιάμα επισημαίνει ότι η κληρονομιά του κινήματος είναι περίπλοκη και μπορεί να ερμηνευτεί εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι ερμηνεύτηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Aναλύοντας τους λανθασμένους χειρισμούς της κυβέρνησης Μπους στις προκλήσεις που εμφανίστηκαν ύστερα από την 11η Σεπτεμβρίου, ο Φουκουγιάμα προτείνει ταυτόχρονα ένα νέο τρόπο προσέγγισης στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, σύμφωνα με τον οποίο τέτοια λάθη μπορούν να αποφεύγονται, ενώ οι θετικές πλευρές της νεοσυντηρητικής κληρονομιάς μπορούν να συνδυαστούν με μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση της χρήσης της αμερικανικής ισχύος ανά τον κόσμο.