ΒιβλίοΟδύσσεια μιας Ελλάδας άλλης. Ποιήματα Ε΄
Βασίλης Κ. Παππάς
Αθήνα
Εκδόσεις ΒΚΠ
2020
σ. 305
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-618-00-2075-5
Κυκλοφορεί
Τιμή: 10.00€ Φ.Π.Α.: 6%
Περίληψη:
Ο ποιητής ακροβατεί ανάμεσα στο σουρεαλιστικό και το ρεαλιστικό, το αισθησιακό και το πνευματικό, το ερωτικό και το ουμανιστικό. Διαυγής, λιτός, απέριττος στίχος που διακρίνεται για το πηγαίο συναίσθημα, την άνεση και την τεχνοτροπική του πολυμορφία. Πυρήνας της ποίησης του είναι πάντα ο άνθρωπος, ενώ βασικοί πυλώνες είναι η πατρίδα και ο έρωτας. Ο προβληματισμός του ποιητή αναφέρεται στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου, στα συναισθήματα και στις αντιδράσεις του, όπως εντάσσονται στη σφαίρα της συλλογικής αλληλεγγύης. Όμως το στοιχείο εκείνο που πραγματικά ξεχωρίζει είναι ο ερωτικός ύμνος του ποιητή προς τη γυναίκα. Σαν ερωτικός Λειβαδίτης και επαναστατικός Ρίτσος, μετουσιώνει την αγάπη του σε στίχο πάνω στο άγραφο χαρτί. Η γυναίκα είναι μια φωλιά θάλασσα, σαν ζεστή μητρική αγκαλιά, ενώ αλλού γίνεται παπαρούνα που φυτρώνει μοναχή και καταπόρφυρη και ξεχειλίζει την ώρα που φυτρώνουν οι σκιές. Και ο Βασίλης Παππάς μέσα από την αρπαγή της Ευρώπης από τον Δία πετυχαίνει με το στεντόρειο κάλεσμα της φωνής του, ως άλλος Δίας, να αφουγκραστούμε την αγωνία του για την πατρίδα και τον έρωτα. Να μυηθούμε στην άσπιλη αγάπη του για την πατρίδα. Η ποίηση του Β. Παππά, καθηλωτική, μιλάει απευθείας στην ψυχή. Χωρίς ωραιότητες, αλλά με επιβλητικότητα και λιτότητα, μέσω της υποβολής, επιβάλλεται με τη γυμνή αλήθεια της στον αναγνώστη. Όπως είπε και ο μεγάλος ποιητής Μίλτος Σαχτούρης: «Ένα ωραίο ποίημα, ένα καλό ποίημα μιλάει αμέσως. Δηλώνει την παρουσία του». Σε αρκετά σημεία βλέπουμε αντιστοιχίες με τον Λόρκα, όπως στο «Σονέτο του Γλυκού Παράπονου». Χαρακτηριστικές είναι και οι αναφορές στη μητέρα φύση και στα θρησκευτικά σύμβολα. Και αυτά μέσα από το πρίσμα μιας γλυκιάς μελαγχολίας και νοσταλγίας. Ας μην ξεχνάμε και τις παράλληλες σπουδές των δύο ποιητών, στη φιλοσοφία και στη νομική. Μέσα από τη σύμπλευση και πρόσμειξη ετερόκλητων στοιχείων, ορμώμενων από την Ορθόδοξη Παράδοση και τον αρχαιοελληνικό κόσμο, ο ποιητής μάς παραπέμπει σε μεγάλους ποιητές του Μεσοπολέμου που έκαναν χρήση αυτής της τεχνικής. Σταθεροί πυλώνες στην ποίησή του είναι η πατρίδα και η Ορθοδοξία. Οι ιδέες διακινούνται ανόθευτες, αγγίζοντας τα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα με λιτότητα και με έναν γλωσσικό συμβολισμό που προκαλεί συγκινησιακά τον αναγνώστη, μεταφέροντάς τον νοερά σε έναν ιστορικό χωρόχρονο που ξεκινά από την αρχαιότητα έως τον νεότερο ελληνισμό.
Ο ποιητής ακροβατεί ανάμεσα στο σουρεαλιστικό και το ρεαλιστικό, το αισθησιακό και το πνευματικό, το ερωτικό και το ουμανιστικό. Διαυγής, λιτός, απέριττος στίχος που διακρίνεται για το πηγαίο συναίσθημα, την άνεση και την τεχνοτροπική του πολυμορφία. Πυρήνας της ποίησης του είναι πάντα ο άνθρωπος, ενώ βασικοί πυλώνες είναι η πατρίδα και ο έρωτας. Ο προβληματισμός του ποιητή αναφέρεται στον εσωτερικό κόσμο του ατόμου, στα συναισθήματα και στις αντιδράσεις του, όπως εντάσσονται στη σφαίρα της συλλογικής αλληλεγγύης. Όμως το στοιχείο εκείνο που πραγματικά ξεχωρίζει είναι ο ερωτικός ύμνος του ποιητή προς τη γυναίκα. Σαν ερωτικός Λειβαδίτης και επαναστατικός Ρίτσος, μετουσιώνει την αγάπη του σε στίχο πάνω στο άγραφο χαρτί. Η γυναίκα είναι μια φωλιά θάλασσα, σαν ζεστή μητρική αγκαλιά, ενώ αλλού γίνεται παπαρούνα που φυτρώνει μοναχή και καταπόρφυρη και ξεχειλίζει την ώρα που φυτρώνουν οι σκιές. Και ο Βασίλης Παππάς μέσα από την αρπαγή της Ευρώπης από τον Δία πετυχαίνει με το στεντόρειο κάλεσμα της φωνής του, ως άλλος Δίας, να αφουγκραστούμε την αγωνία του για την πατρίδα και τον έρωτα. Να μυηθούμε στην άσπιλη αγάπη του για την πατρίδα. Η ποίηση του Β. Παππά, καθηλωτική, μιλάει απευθείας στην ψυχή. Χωρίς ωραιότητες, αλλά με επιβλητικότητα και λιτότητα, μέσω της υποβολής, επιβάλλεται με τη γυμνή αλήθεια της στον αναγνώστη. Όπως είπε και ο μεγάλος ποιητής Μίλτος Σαχτούρης: «Ένα ωραίο ποίημα, ένα καλό ποίημα μιλάει αμέσως. Δηλώνει την παρουσία του». Σε αρκετά σημεία βλέπουμε αντιστοιχίες με τον Λόρκα, όπως στο «Σονέτο του Γλυκού Παράπονου». Χαρακτηριστικές είναι και οι αναφορές στη μητέρα φύση και στα θρησκευτικά σύμβολα. Και αυτά μέσα από το πρίσμα μιας γλυκιάς μελαγχολίας και νοσταλγίας. Ας μην ξεχνάμε και τις παράλληλες σπουδές των δύο ποιητών, στη φιλοσοφία και στη νομική. Μέσα από τη σύμπλευση και πρόσμειξη ετερόκλητων στοιχείων, ορμώμενων από την Ορθόδοξη Παράδοση και τον αρχαιοελληνικό κόσμο, ο ποιητής μάς παραπέμπει σε μεγάλους ποιητές του Μεσοπολέμου που έκαναν χρήση αυτής της τεχνικής. Σταθεροί πυλώνες στην ποίησή του είναι η πατρίδα και η Ορθοδοξία. Οι ιδέες διακινούνται ανόθευτες, αγγίζοντας τα πολιτιστικά και κοινωνικά δρώμενα με λιτότητα και με έναν γλωσσικό συμβολισμό που προκαλεί συγκινησιακά τον αναγνώστη, μεταφέροντάς τον νοερά σε έναν ιστορικό χωρόχρονο που ξεκινά από την αρχαιότητα έως τον νεότερο ελληνισμό.
Θέματα:
