ΤΙΤΛΟΣ

"Ο βίος της Μαρίας" ολοκληρώθηκε μέσα σε λίγες μέρες, από τις 15 έως τις 23 Ιανουαρίου του 1912, χρονικό διάστημα το οποίο ταυτίζεται με την περίοδο συγγραφής των πρώτων "Ελεγειών του Ντουίνο", που επρόκειτο να αποτελέσουν τη μέγιστη λυρική σύνθεση του Ρίλκε. Ωστόσο "Ο βίος της Μαρίας" δεν αποτελεί άσκηση γραφής ή πάρεργο, αλλά σχετίζεται με μια σημαντική για την καλλιτεχνική σταδιοδρομία του Ρίλκε περίοδο ποιητικής κυοφορίας. "Ο βίος της Μαρίας" θα πρέπει να διαβαστεί ως μοναδικό ποιητικό επίτευγμα εσωτερικής αναζήτησης, στο οποίο διασταυρώνεται η υπαρξιακή αγωνία ενός από τους σημαντικότερους ποιητές του ευρωπαϊκού 20ού αιώνα με τα σημεία έντασης μίας εποχής -βρισκόμαστε στα πρόθυρα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου- που οδεύει προς την καταστροφή και το χάος.

Αφομοιώνοντας τις λυρικές εικόνες του "Βίου της Μαρίας", ο αναγνώστης θα βρεθεί σε προνομιακή θέση απέναντι στο έργο του Ρίλκε εν γένει (έχοντας τη δυνατότητα να κατανοήσει κεντρικές έννοιες και θέματα της ποιητικής του - όπως είναι η μορφή του Αγγέλου και η ιδέα του Αρρήτου) αλλά και απέναντι στην μοντέρνα ποίηση των αρχών του 20ού αιώνα. Και, το σημαντικότερο, ο αναγνώστης θα βρεθεί αντιμέτωπος με το πανάρχαιο ερώτημα περί την θεϊκή ουσία -τη θεϊκότητα του ανθρώπου και την "ανθρωπινότητα" του θεού, εφ' όσον στο έργο τονίζεται η ανθρώπινη υπόσταση της μητρός Μαρίας- ερώτημα το οποίο θέτει εκ νέου, και με απολύτως σύγχρονους μας όρους, ο ποιητής Ρίλκε.