ΤΙΤΛΟΣ

"Ήττα δεν είναι να σκέφτεσαι τους φόβους σου, ήττα είναι να φοβάσαι τις σκέψεις σου".

Ο Μανόλης φόρεσε το μαγιό του και ξεκίνησε να πάει προς τη μικρή παραλία, να συναντήσει και τους υπόλοιπους. Ο ήλιος, διαγράφοντας την καθημερινή του τροχιά, πήγαινε προς τη δύση του σκορπώντας ένα φως που γλύκαινε τα πάντα τριγύρω. Τα δυνατά τους γέλια τον έκαναν να κοντοσταθεί και να τους χαζέψει για λίγο από μακριά. Ο Άλκης με τον Μίμη κολυμπούσαν, ο Παντελής με την Εύη έπαιζαν ρακέτες, ο μικρός παράβγαινε στο τρέξιμο με τα σκυλιά και οι μεγάλοι, αραχτοί, κάτι έλεγαν και χασκογελούσαν σαν ξέγνοιαστα παιδιά. Όλοι τους ήταν μαυρισμένοι, ωραίοι κι ευτυχισμένοι. Τους παράτησε ένα-ένα και θυμήθηκε πώς ήταν ένα χρόνο πριν έρθουν να εγκατασταθούν στο νησί.

Πριν ένα χρόνο η γυναίκα του ήταν στα πρόθυρα της κατάθλιψης, ο μικρός του γιος πάθαινε απανωτές κρίσεις άσθματος, ο Παντελής είχε σοβαρό πρόβλημα με τα ναρκωτικά, η Ελένη μαράζωνε, ο Παναγιώτης ήταν απελπισμένος, η Εύη μες στα νεύρα και ο Άλκης στα χαμένα. Όσο για τον ίδιο, ήταν πνιγμένος στους λογαριασμούς και κάπνιζε τρία πακέτα τσιγάρα την ημέρα.

Ένα χρόνο πριν κανείς δεν πίστευε ότι εκείνη η ακραία σκέψη του θα πραγματοποιούνταν και σε πολύ μεγάλο βαθμό θα πετύχαινε το σκοπό της. Κούνησε το κεφάλι και θυμήθηκε τι απάντησε στο δημοσιογράφο που το είχε ρωτήσει αν θα το ξανάκανε. "Αν κάνεις την υπέρβαση μια φορά, δε σταματάς. Εθίζεσαι".

Παρακολουθώντας τους, θυμήθηκε επίσης πόσα είχε τραβήξει τον τελευταίο χρόνο, τι κόπος χρειάστηκε για να τους πείσει και πόσα έγινα που τους άλλαξαν τη ζωή. Πριν ένα χρόνο κανείς δεν πίστευε ότι θα παρατούσαν τα πάντα στην Αθήνα και θα μετακόμιζαν σ’ αυτό το μικρό νησάκι, εδώ, στην άκρη του Αιγαίου, που έμοιαζε με βραχονησίδα. Όπως επίσης κανείς δεν πίστευε ότι αυτή τους η πράξη θα προξενούσε τόσο μεγάλη αναστάτωση, που θα ξεσήκωνε όλα τα ΜΜΕ της Ελλάδας...