ΤΙΤΛΟΣ

Αν η δουλειά σου είναι να γυρίζεις ταινίες το να δέχεσαι υβριστικά τηλεφωνήματα, απειλές για τη ζωή σου, μια σφαίρα μέσα σε ένα φάκελο στο γραμματοκιβώτιο σου, μάλλον δεν είναι από τα πράγματα που περιμένεις να συμβούν. Όλα τα παραπάνω έχουν συμβεί στον Εγιάλ Σιβάν. Ισως γιατί "η δουλειά" του Εγιάλ Σιβάν είναι κάτι πιο σημαντικό από το να "κάνει ται-νίες". Με οδηγό την αλήθεια του σινεμά και τη φωνή της συνείδησης του, ο ισραηλινός σκηνοθέτης ανέλαβε να παίξει ένα δύσκολο, ακόμη κι επικίνδυνο, όπως αποδεικνύεται, ρόλο. Ανέλαβε μέσω των ταινιών του να υψώσει τη φωνή ενός αντιρρησία απέναντι σε μια καθολικά αποδεκτή "αλήθεια", να στρέψει τη ματιά του στην πλευρά που ελάχιστοι στη χώρα του ενδιαφέρονται να κοιτάξουν. Οι ταινίες του Σιβάν κατηγορήθηκαν ως αντεθνικές από μια μερίδα του συντηρητικού Ισραήλ κι ο ίδιος σαν ένας προβοκάτορας που μισεί την καταγωγή και την πατρίδα του. Το έγκλημα του; Τόλμησε να δείξει την απέναντι πλευρά, αυτή των Παλαιστίνιων, ως κάτι λιγότερο μονοδιάστατο από τη λέξη "εχθρός", να μιλήσει για το Ισραήλ πέρα από τα συνηθισμένα ιδεολογήματα του περιούσιου λαού και την νοοτροπία του θύματος, αποκάλυψε την μηχανή προπαγάνδας που εκμεταλλεύεται κάτι τόσο μικρό όσο ένα πορτοκάλι ή κάτι τόσο τραγικό όσο το Ολοκαύτωμα για να δικαιολο-γήσει και να συντηρήσει μια διαλεκτική ψεμάτων και βίας.

Όμως η περίπτωση του Εγιάλ Σιβάν δεν είναι αυτή ενός προβοκάτορα διψασμένου να προκαλέσει, ή να δημιουργήσει εντυπώσεις, αλλά ακριβώς αντίθετα, ενός στοχαστή που τονίζει το αυτονόητο: τη σημασία του να έχεις αντιρρήσεις του να χρησιμοποιείς ως οδηγό σου τη σκέψη, την αμφιβολία, ακόμη και την κοινή λογική. Το παράδειγμα του είναι αξιοθαύμαστο, κι οι ταινίες του ακόμη περισσότερο: αποκαλυπτικές, αιχμηρές, πνευματώδεις, συχνά συγκλονιστικές, πάντα συναρπαστικές, αποτελούν ιδανικά δείγματα ενός κινηματογράφου που δεν ενδιαφέρεται απλά να καταγράψει ή ακόμη και να ανακαλύψει ή την αλήθεια, αλλά φιλοδοξεί να της δώσει υπόσταση, βήμα, "όπλα". Ενός κινηματογράφου που φιλοδοξεί ν'αλλάξει τον κόσμο. Ή έστω τον τρόπο που σκέφτεται...

Δημήτρης Εϊπίδης, Διευθυντής Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Οι ταινίες του αφιερώματος:
- Άκαμπατ - Τζάμπερ: Είμαστε περαστικοί
- Ιζκόρ, σκλάβοι της μνήμης
- Ο σπεσιαλίστας, το πορτρέτο ενός σύγχρονου εγκληματία
- Εθνική οδός 181: Θραύσματα ενός ταξιδιού σε Παλαιστίνη - Ισραήλ
- Για την αγάπη του λαού
- Γιάφα, ο μηχανισμός του πορτοκαλιού
- Κοινό κράτος, δυνητική συζήτηση (1)