ΤΙΤΛΟΣ

Μακάριοι εκείνοι που αγάπησαν τη θάλασσα. Μακάριοι εκείνοι που τους μέθυσε η λαχτάρα των μυστηρίων της, εκείνοι που γεύτηκαν τη γεύση των νησιών, που άκουσαν τ’ ακούσματα των κητών κάτω από τον άτρητο βόμβο του νερού, που ένιωσαν στη σάρκα τους το ψύχος της νυχτερινής αναμονής ενός καταστρώματος και στο αίμα τους τη θέρμη του αλατιού. Μακάριοι, λοιπόν, όλοι οι άνθρωποι, ακόμη και οι στεριανοί, που έχουν κομμάτι τους τη θάλασσα. Αλλά συγκλονισμένοι είναι μόνο εκείνοι που βούτηξαν ολόκληροι μέσα στη μαγεία της πιο μαγικής θάλασσας, της θάλασσας και των νησιών του Αρχιπελάγους μας. Αυτοί όμως τι γίνονται αν πάψουν να είναι καθημερινοί; Αν υποθέσουμε πως ξάφνου μεταμορφώνονται σ’ αερικά, ενώ αρχέγονοι συνωμότες Άνεμοι τους ρίχνουν στο κατόπι των εποχών, που τρέχουν παράλληλες και τέμνουσες η μια την άλλη, γυρίζοντας, σαν τ’ αρπακτικά, γύρω από έναν και μόνο στόχο; Το Αιγαίο. Πιο παλιό απ’ τον χρόνο, πιο φιλάρεσκο από το κέντρο της γαίας που κυκλώνει, πιο μαγικό απ’ τα τεχνάσματα των στοιχειών του. Και ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που ταξιδεύει πάνω στους αέρηδες από εποχή σε εποχή, άλλοτε σαν φάντασμα κι άλλοτε με σάρκα και οστά, βλέποντας θαλασσοπόρους και σοφούς, αγίους και δασκάλους, άρχοντες και κάθε λογής θνητούς, ντόπιους κι απ’ όλες τις γωνιές του κόσμου, να πιάνονται στα δίχτυα των βαθυγάλαζων δρόμων, θύματα εκούσια της γεύσης και της μυρωδιάς τους, ανήμπορος εξίσου να ορίσει, όση δύναμη και να του δίνει, τάχα, η φύση του τ’ αερικού, εκείνο που κρυφογελάει, πιο θεός απ’ τους θεούς, κάθε που κάποιος συλλογιέται πως το ξέρει: το Αιγαίο και τα μυστήριά του.