ΤΙΤΛΟΣ

Η θάλασσα έχει μετατραπεί σ’ έναν τεράστιο κοινό τάφο, υδάτινο θέατρο μιας ατελείωτης τραγωδίας ναυαγίων, κόλαση βίας, παραμορφωτικός καθρέφτης μέσα από τον οποίο πέρασαν τα φαντάσματα όσων είχαν ελπίσει στη σωτηρία της φυγής. Μια φυγή που την πλήρωναν με το ξεπούλημα των περιουσιών τους και κακοποίηση, με την παγερή κραυγή των μανάδων και το βουβό κλάμα των μικρών παιδιών που δεν μπορούν ν’ αποκωδικοποιήσουν τη φρίκη που αντικρίζουν. Πόσο γρήγορα, άραγε, είναι αποδεκτό να διαβάσει κανείς τον αργό ρυθμό της ιερής αναπαράστασης της εξόδου βασανισμένων ανθρώπων, προδομένων από την ιστορία, ξεπουλημένων από τις ύποπτες και εγωιστικές πολιτικές; Στη Βιγκάτα ο Μονταλμπάνο έχει αναλάβει την ασφαλή αποβίβαση, την παροχή πρώτων βοηθειών στους πρόσφυγες και το ξεσκέπασμα των διακινητών. Τον βοηθά όλο το τμήμα, διάφοροι εθελοντές και δύο μεταφραστές της αραβικής γλώσσας. Ο αναγνώστης προχωρά με βήμα αργό. Δεν αντιλαμβάνεται ότι μέσα από τις σελίδες ξετυλίγεται μια μυστηριώδης υπόθεση. Ακόμη και ο Μονταλμπάνο αιφνιδιάζεται. Βρίσκεται ξαφνικά μ’ ένα μπερδεμένο "κουβάρι" στο χέρι, που αλληλοεπιδρά με τα όνειρα που βλέπει εκείνες τις δύσκολες μέρες και στα οποία πρωταγωνιστούν αναμαλλιασμένοι γάτοι έτοιμοι να ορμήσουν κι άλλοι που παίζουν ανέμελα ξετυλίγοντας το νήμα ενός κουβαριού...