ΤΙΤΛΟΣ

ΠΑΙΖΕΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΤΟΥ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ

Δεν μ’ αφορούν οι εξισώσεις ούτε η λύση τους.
Εξάλλου ήρθα με τσέπες άδειες, μόνο κλειδιά και
αποτσίγαρα, τα υπόλοιπα τα φόρτωσα στα τρένα.
Κοντά τα πόδια μου κι είναι μακρύς ο δρόμος ως το
τέλος. Πέρασε η εποχή που σπάγαμε το ρεζερβουάρ
και πίναμε πετρέλαιο. Δεν με χωράει η τρέλα μου,
ανέβασα πυραύλους στη στρατόσφαιρα, ακροβατώ,
ακροβατώ σ’ ένα μπαλκόνι πέντε βήματα, κουράγιο
να ’χα να γκρεμίσω το φεγγάρι. Μαζί πιάσαμε πάτο
κι απόψε πίνουμε τη θάλασσα.

—Ξεφτίλας, κατεβάστε τον, ανίκανος, μπουχός,
στείλτε τον για δουλειά, δεκάωρο, να βγει στη
σύνταξη τ’ αρχίδι, να ησυχάσουμε, γαμώ τις βιολέτες
του.

Είν’ όμως ώρα για τουλίπες, για χρυσάνθεμα, για
τον νοτιά που οδηγεί ευθεία μες στα σπλάχνα μου
η ανημπόρια μου —περ’ από γλώσσες και φυλές—
ίσα που ακούγεται στο διπλανό διαμέρισμα. Φίλε,
κατρακυλάει απόψε το βουνό μέσα στη θάλασσα.
Μαζί θα πιούμε λάσπη.