Ενός θνητού κραυγή

Και ήρθες, μάτια μου, ζητώντας το πρώτο σπίτι, το πρώτο φως, την πρώτη αίσθηση και βεβαιότητα, την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο χάδι. Και δεν βρήκες τίποτε και κανέναν. Απουσία ατελειώτη, πέτρες γηρασμένες και μουχλιασμένες, κενό και έρημο τοπίο. Και κουβαλούσες πληγές αγιάτρευτες, άδειο χρόνο και βλέμμα τρομαγμένο. Και ήσουν όλος θάνατος και έκραζες πατέρα, και έκραζες μάνα, και αυτοί δεν απαντούσαν, δεν ήσαν εκεί, δεν σε άκουγε κανείς. Και θρηνούσαν οι πέτρες, ο χώρος και ο χρόνος, και το σπίτι γέμιζε σιωπή και αποκτείνουσα απουσία.
[...]