ΤΙΤΛΟΣ

[...] Η Έμιλυ Ντίκινσον μεγάλωσε ζώντας πολύ κοντά στη φύση και ο επηρεασμός της από αυτή φαίνεται πολύ καθαρά στο έργο της, όπου το πλησίασμά της στη φύση συνδέθηκε με το μυστήριο της Δημιουργίας. Κέντρο της ποιήσεώς της είναι, εκτός από τη φύση, η αγάπη, ο έρωτας, η ζωή, ο θάνατος και τα έπειτα από αυτόν και χαρακτηριστικά της είναι τα νεωτεριστικά γνωρίσματα της γραφής της, τα οποία προτρέξανε του καιρού της, η ελλειπτική φράση, η συντομία των στίχων, το ξάφνιασμα από την εκλογή των λέξεων, ο συγκερασμός του συγκεκριμένου με το αφηρημένο, η λακωνικότητα του στοχασμού, ο οποίος αγγίζει τα όρια του αποφθέγματος, ο ελεύθερος στίχος, -πρώτη η Έμιλυ Ντίκινσνον τον χρησιμοποίησε- η μεταφορά και το χωρίς σημεία στίξεως ποίημα. Στην ποίησή της υπάρχει μεγάλη έκταση θεμάτων και μία προσωδιακή ποικιλία. Συχνά υπάρχει και η χρήση της παύλας, σαν μουσικό τέχνασμα. [...]

(από το σημείωμα του βιβλίου)