Βιβλίο
70 χρόνια από τις πρώτες δελφικές εορτές
Το αρχαίο δράμα στους Δελφούς από τον Άγγελο Σικελιανό έως τις μέρες μας: Δελφοί, 16-20 Ιουλίου 1997: Πρακτικά Συμποσίου

Συλλογικό έργο
John P. Anton
Βιβέτ Τσαρλαμπά - Κακλαμάνη
Ελένη Π. Γύζη
Θανάσης Μασκαλέρης
Πάτροκλος Σταύρου
Νάνος Βαλαωρίτης
Γιούλη Πεζοπούλου
Αθηνά Βογιατζόγλου
Sarah Ekdawi
Λέανδρος Πολενάκης
Maria Antonietta Sorci
Athan Karras
Γιώργος Σ. Δημητράκος
Θόδωρος Κρίτας
Γιώργος Μεσσάλας
Mark Sikelianos
Jacques Bouchard
Ανδρέας Γιακουμάτος
Παύλος Ν. Τζερμιάς
Απόστολος Αθανασάκης
Marianne McDonald
Νέστορας Μάτσας
Ανδρέας Ρουσόπουλος
Επιμέλεια: John P. Anton
Επιμέλεια: Βασιλική Ν. Ακριτίδη
Αθήνα
Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Αριθμός Έκδοσης: 1
2002
σ. 252
Σχήμα: 24χ17
Δέσιμο: Μαλακό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-14-0523-0
Σημειώσεις: Πρόλογος: John P. Anton. Εισαγωγικό σημείωμα: Βασίλης Καρασμάνης.
Κυκλοφορεί
Τιμή: 16.00€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 25-11-2011)
Περίληψη:

Ο τόμος αυτός είναι μία επιλογή από τις ανακοινώσεις του διεθνούς συνεδρίου που πραγματοποιήθηκε στους Δελφούς το 1997, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων που διοργάνωσε το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό Κέντρο Δελφών για την επέτειο των εβδομήντα χρόνων από τις Πρώτες Δελφικές Εορτές του Αγγέλου και της Εύας Σικελιανού. Η επιλογή των κειμένων και η επιμέλεια του τόμου έγινε από το διακεκριμένο ελληνιστή καθηγητή John Anton

Οι Δελφικές Εορτές του 1927 ήταν για τον Άγγελο και την Εύα Σικελιανού το σημείο εκκίνησης και η πρώτη προσπάθεια για εφαρμογή στην πράξη της Δελφικής Ιδέας που οραματιζόταν ο ποιητής. Τι ήταν όμως η Δελφική Ιδέα και γιατί αυτή η έμφαση στους Δελφούς; Ο Σικελιανός, μέσα από τη βαθιά του παιδεία και τη γνώση των αρχαίων κειμένων, έβλεπε τις αξίες του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού σαν μία αξεπέραστη, πανανθρώπινη και μοναδική παρακαταθήκη με παγκόσμια και διαχρονική εμβέλεια. Οι αξίες αυτές, πάντα ζωντανές, θα ήταν αυτές που θα μπορούσαν να δώσουν και πάλι στον κόσμο τη χαμένη πνευματικότητα και να ενώσουν σ' ένα ανώτερο επίπεδο τους λαούς. Η τέχνη, και ειδικώς το δράμα, που συνδυάζει όλες τις άλλες μορφές τέχνης και έχει τη δύναμη να εξυψώνει και να καθαιρεί την ψυχή, θεωρήθηκε το καταλληλότερο μέσο γι' αυτό το σκοπό. [...]

(από το εισαγωγικό σημείωμα)