ΤΙΤΛΟΣ

Ποια είναι η ιδιαιτερότητα εκείνη της μουσικής που κάνει έναν ποιητή να συνθέσει μια ολόκληρη ποιητική από την τέχνη των ήχων; Η παρούσα ανθολογία προσπαθεί να σκιαγραφήσει μια ενδεχόμενη απάντηση. Ο Ρίλκε, στις αρχές του 20ού αιώνα, έρχεται αντιμέτωπος με έναν ενθουσιασμό για τη μουσική που έχει πια παγιωθεί στη σύγχρονη συνείδηση, ως ύστερος εκπρόσωπος μιας γενιάς ρομαντικών ποιητών και στοχαστών από τον Χέγκελ μέχρι τον Νίτσε, με καταλύτες τον Βάγκνερ και τον Μπετόβεν. Πρόκειται για μια γενιά με εξαιρετικά αμφίθυμη στάση απέναντι στη μουσική. Η αμφιθυμία όμως αυτή δεν αποτελεί παρά βαθιά υπόκλιση απέναντι στην τέχνη εκείνη η οποία θεωρείται ότι εκφράζει με τη μεγαλύτερη δυνατή πληρότητα αυτό που δεν είναι δυνατόν να παρασταθεί ούτε με έννοιες ούτε με εικόνες και έχει ωστόσο τη δύναμη να προξενεί μια τόσο δυνατή συγκίνηση για την οποία δεν ξέρει κανείς αν πρέπει να δυσανασχετεί ή να αισθάνεται ευγνώμων.

Ο ανά χείρας τόμος περιλαμβάνει τα τρία σημαντικότερα κείμενα μουσικής ποιητικής του Ρίλκε: Σημειώσεις για τη Μελωδία των Πραγμάτων, Σημειώσεις πάνω στη Γέννηση της Τραγωδίας του Φρήντριχ Νίτσε και Αρχέγονη Βοή. Την ανθολογία συμπληρώνουν επίλεκτα αποσπάσματα από την αλληλογραφία του ποιητή, το Φλωρεντινό Ημερολόγιο και το δοκίμιο Βόρπσβεντε.