ΒιβλίοΠυραμίδα 67: Το βιβλίο του Εμφυλίου
Ρένος Αποστολίδης
Επιμέλεια: Ήρκος Αποστολίδης
Επιμέλεια: Στάντης Αποστολίδης
Αθήνα
Άλτερ Εγκο Μ.Μ.Ε. Α.Ε.
2008
σ. 409
Σχήμα: 21χ13
Δέσιμο: Σκληρό εξώφυλλο
ISBN: 978-960-469-129-6
Το Βήμα Βιβλιοθήκη· Ιστορία στη Λογοτεχνία 25
Σημειώσεις: Επανέκδοση: "Βιβλιοπωλείον της Εστίας", 2006 (6η, οριστική έκδοση). Πρόλογος του Ρένου. Εισαγωγή: Ήρκος και Στάντης Αποστολίδης. Επίμετρο: Γιώργος Τσακνιάς, "Ο Εμφύλιος Πόλεμος". Εκτύπωση & βιβλιοδεσία: CPI - Ebner & Spiegel, Ulm. Ημερομηνία 1ης κυκλοφορίας: 5.12.2008.
Εξαντλημένο
Τιμή: 5.50€ Φ.Π.Α.: 6%
(Τελευταία Ενημέρωση Τιμής: 05-12-2008)
Περίληψη:
Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, πολύ σοφώτερός σας, πολύ ανθρωπινώτερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, ένα πόνο του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε -καθώς τον στέλνατε σεις. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε! Πάνω στα υψώματα, απ' τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, που ήταν για τη "διαφώτιση", τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι "επίτροποι" κ' οι "Α2", τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι:
"Κάποια μάνα αναστενάζει,
μέρα-νύχτα ανησυχεί..."
Κάθε νύχτα το ίδιο -πονεμένο, αληθινό, κλαμένο... Και κάθε μέρα, το αίμα πάλι, εξαιτίας σας.
Σας ενωχλούσε εσάς ένα τραγούδι, κ' εμείς φορτώναμε τον αδερφό μας στα μουλάρια, και τον βλαστημούσαμε που ήταν σαν ξύλο και δε βολούσε να τον δέσουμε με την τριχιά... Σας πείραζ' ένα τραγούδι εσάς. Μα εμείς το λέγαμε γιατί σκεφτόμαστε τη μάνα του αδερφού μας, που μας κατρακύλαγε νεκρός, μες στις χαράδρες. Σκεφτόμαστε τη μάνα του και κλαίγαμε!...
Στα όσα πράξατε, ο λαός αυτός, πολύ σοφώτερός σας, πολύ ανθρωπινώτερός σας, δε σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, ένα πόνο του ανθρώπου! Δεν σας έλεγε να πάτε να πεθάνετε -καθώς τον στέλνατε σεις. Σας θύμιζε μόνο τη μάνα σας, τη δικιά σας τη μάνα, που όμοια και για σας θα πονούσε, όσο ένοχοι κι αν είσαστε! Πάνω στα υψώματα, απ' τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταν στημένα για την προπαγάνδα, κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, που ήταν για τη "διαφώτιση", τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι "επίτροποι" κ' οι "Α2", τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι:
"Κάποια μάνα αναστενάζει,
μέρα-νύχτα ανησυχεί..."
Κάθε νύχτα το ίδιο -πονεμένο, αληθινό, κλαμένο... Και κάθε μέρα, το αίμα πάλι, εξαιτίας σας.
Σας ενωχλούσε εσάς ένα τραγούδι, κ' εμείς φορτώναμε τον αδερφό μας στα μουλάρια, και τον βλαστημούσαμε που ήταν σαν ξύλο και δε βολούσε να τον δέσουμε με την τριχιά... Σας πείραζ' ένα τραγούδι εσάς. Μα εμείς το λέγαμε γιατί σκεφτόμαστε τη μάνα του αδερφού μας, που μας κατρακύλαγε νεκρός, μες στις χαράδρες. Σκεφτόμαστε τη μάνα του και κλαίγαμε!...
